Er zijn er die voelen zich een klein groen mannetje in een wereld van smurfen. Klein en groen, maar vooral klein, in een wereld van knalblauwe gasten met een te grote, totaal bezopen neus. Zelfs als je blauw bent, kun je je in dat wereldje een buitenstaander voelen. Vraag maar aan de Smurfin. Weer anderen voelen zich een lelijk eendje in een Daihatsu Mud Master C garage. Of een pistool dat ketst in een Texaanse gun shop. En Brechtiaanse vervreemding is wat anders dan economische vervreemding. Vraag maar aan Marx. Karl of Groucho, dat maakt niet uit.
Zelf was ik vol van verwachting en hooggestemd toen ik ter aarde kwam in het land van Hol en Neder, een natie met fijne tradities als dwergwerpen, zwijnsknuppelen en zwarte pieten. Maar hoe BUT-waardig dergelijke gebruiken ook zijn, als Swarthje voelde ik me stante pede van mijn omgeving vervreemd.
En zo hoort het ook. Iedereen heeft recht op zijn portie aliënatie. Daarom is het fijn dat er BUT is. Ook dit jaar zullen onze dichters en performers weer trachten uw geest dusdanig uit model te slaan, dat u aan het eind van het festival van voren niet meer weet dat u van achteren leeft. Zelf weet ik dat al jaren niet meer. Als ik een vinger in mijn hol steek, kijk ik over mijn schouder om te zien wie er achter me staat.
Was getekend, MC BUThead